Çocuğumuzla olan ilişkimizi bir güç savaşı olmaktan çıkarıp birlikte güçlendiğimiz bir sürece dönüştürmek…
Çocuğumuzla olan ilişkimizi bir güç savaşı olmaktan çıkarıp birlikte güçlendiğimiz bir sürece dönüştürmek… İşte benim yapmaya çalıştığım şey bu…
Birlikte güçlenmek, yani doğduğu andan 18 yaşına gelene kadar geçen sürede çocuğumun büyüme ve güçlenme sürecine eşlik etmek, onu desteklemek…
Biliyorum ki bu eğer farkına varmadığımızda, ki çoğu zaman varmıyoruz, ebeveynlik yolculuğumuz, kimi zaman maalesef eşimizle ve diğer bakım verenlerle ama en çok da çocuğumuzla sürdürdüğümüz bir ‘irade savaşına’ dönüşebiliyor.
Bunu aşmak için ilk adım olarak kendimin de yaptığını çok basit bir önerim var. Kendinize basit bir soru sorun: Kendimi bir irade savaşında hissettiğimde gerçekte kimin ihtiyaçları karşılanmıyor? Benim mi, yoksa çocuğumun mu?
Şurası sadece çocuklarımızla olan için değil, herhangi bir ilişki için bence çok net: Eğer bir ilişki sürekli bir mücadeleye dönerse emin olun keyif vermemeye başlar. Ve bu ilişki çocuğumuzla ilişkimiz ise bu ilişkiyi bırakma şansımız yok!
Bu yüzden de az önce sorduğumu, kimin ihtiyacı karşılanmıyor sorusunu başka sorularla desteklemek gerekiyor. Örneğin, bir bakın bakalım, çocuğunuzla kurduğunuz ilişki destek ve büyüme üzerine mi kurulu, yoksa sürekli çatışma üzerine mi?
Çünkü sağlıklı bir ebeveyn-çocuk ilişkisi, zorlukları olsa da, her zaman sevgi, güven ve beraber büyüme duygusunu taşımalı.
İşte Süper Güçlü Alışkanlıklar, bu çatışma sürecini azalttığı, sürekli çocuğumuzu bir şeye zorlamak yerine ihtiyaçların ne olduğunu anlamaya ve bunları sağlıklı bir şekilde karşılamaya odaklandığı için de önemli…