Bir ebeveyn olarak kendinizi nasıl görüyorsunuz? Marangoz olarak mı bahçıvan olarak mı?
Bir ebeveyn olarak kendinizi nasıl görüyorsunuz? Marangoz olarak mı bahçıvan olarak mı?
Geçenlerde okuduğum The Anxious Generation kitabında bu satırlara rastladım. Alison Gopnik’in The Gardener and the Carpenter kitabından yapılan alıntı o kadar hoşuma gitti ki, sizlerle de paylaşmak istedim.
Gopnik, ebeveynliğin marangozluk yapar gibi bir “şekil verme” işi olarak değil, bahçıvanlık yapar gibi “alan açma” ve “besleme” işi olduğunu söylüyor.
Bizim işimiz diyor, çocuklarımızı belli bir kalıba sokmak değil, güvenli ve sevgi dolu bir alan yaratmak. Ve ekliyor, çocuğun zihnini şekillendirmek değil, çocuğun zihninin keşfetmesine izin vermek; oyunu tarif etmek değil, oyunları için onlara araçlar sunmak.
Ve en sevdiğim kısmı da şurası oldu: Çocukları öğrenmeye zorlayamayız, ama öğrenmelerine izin verebiliriz.
Süper güçlü çocuklar yetiştirmek üzerine bu kadar yorarken, bu satırları okuduktan sonra hem ilham aldım hem de kendi adıma hangisini daha çok yapıyorum diye kendimi sorguladım.
Ne dersiniz? Siz kendi ebeveynliğinizi nasıl görüyorsunuz? Daha çok marangozluk mu yapıyorsunuz yoksa bahçıvanlık mı?
Yorumlarınızı merak ediyorum.