Çocukların dünyasında bazen çok küçük bir dokunuş, çok büyük bir alışkanlığa dönüşebiliyor.
Çocukların dünyasında bazen çok küçük bir dokunuş, çok büyük bir alışkanlığa dönüşebiliyor.
Örneğin bazen bir çocuğun kitap yolculuğu, koca bir kitaplıktan değil, tek bir raftan ya da küçük bir jestten başlar desek yeridir.
Dün gönderime yaptığı yorumda Aylin Aktaş hocam tam da bununla ilgili çok güzel bir örnek vermişti:
“İlkokuldayken kitap okumayı sevmeyen bir çocuktum. Ortaokul çağlarımda annem çocuk klasiklerini alıp kitaplık yaptırmıştı. Benim için yaptırdı diye mutlu olup kitap okuma yolculuğum başlamıştı. Lisede de paramı biriktirip kendi zevkime göre kitap alan birine dönüştürdü beni.”
Dediğim gibi çocukların dünyasında bazen çok küçük bir dokunuş, çok büyük bir alışkanlığa dönüşebiliyor.
Ama biz ebeveynler çoğu zaman “öğreten, yönlendiren, yol gösteren” rolünde o kadar çok kalıyoruz ki çocuğun gözüyle bakmayı unutuyoruz.
Çocuğun gözüyle bakmayı unuttuğumuzda ise iş zorlaşıyor. Çünkü çocuklarımız ihtiyacı olan şey sadece “nasihat” değil, hayallerini tetikleyecek küçük işaretler…
Aylin hocamın örneğindeki gibi belki odasına küçük bir kitap rafı koymak,
Belki birlikte bir defter seçmek,
Belki de onun için özel bir köşe hazırlamak…
Eğer çocuk gibi düşünebilirsek, onların anlam dünyasına girebilirsek, onların motivasyonunun nereden geldiğini daha iyi anlıyoruz.
Eminim ki düşünürseniz sizin de çocukken hayatınızda büyük bir alışkanlığa dönüşen küçük bir dokunuş olmuştur…
Hadi paylaşın ki çocuklarımızda nasıl alışkanlık geliştireceğimize dair deneyimlerimiz çoğalsın…